شگفتيهاي بدن انسان – 147

ننظيم خانواده :
قسمت دوم

دكتر پينكوس و دستيارش ، دكتر ام . سي. چانگ در آزمايشاتشان بجاي خرگوش از موشهاي آزمايشگاهي استفاده نمودند ، چون موشها نظير انسان داراي عادت ماهانه تخمك گذاري مي باشند . هنگاميكه به موشهاي ماده مقدار پنج ميلي گرم يا بيشتر پروژسترون دادند ، همين مقدار موجب گرديد كه تخمك گذاري در تمام مدت دوره قاعدگي تخمك گذاري موقوف شود ، ولي آيا اين امر تأثير مشابه اي در روي انشان كه از راه دهان پروژسترون را مصرف نمايد نيز تأثير داشت ؟ بمنظور درك اين امر دكتر پينكوس به دكتر جان راك استاد بيماري زنان در دانشگاه هاروارد و مدير عامل كلينيك باروري در بيمارستان حومه بوستن مراجعه كرد . هدف راك جلوگيري از بارداري نبود ، بلكه در بپي وسيله اي بود كه بتواند نازائي را مورد معالجه قرار داده بتواند افراد عقيم را بارور نمايد ، چون بنظر ميرسيد بعضي از زنان كه « بخود مي قبولاندند كه حامله هستند در اثر اين باور از تخمك گذاري باز مانند . در اينگونه موارد پروژسترون از راه دهان به آنان داده ميشد و تا اندازه اي نازائي آنان مرتفع ميگردد .
دكتر راك به بيست و نه نفر زن عقيم قرص پروژسترون داد تا از عادت ماهيانه آنان جلوگيري بعمل آيد . دستور داد بعد از مدت بيست و پنج روز خوردن اين قرص را قطع نمايند و قرص ها تا پنج روز بعد از شروع عادت ماهيانه مصرف نشود . در ماه اول و سپس در ماه دوم و سرانجام در ماه سوم آزمايش نشان داد كه پروژستروني كه از راه دهان مصرف شده بود تخمك گذاري را در بيشتر زنان مورد آزمايش متوقف كرده بود . پس از آن با توجه به فرضيه دكتر پينكوس درمان را متوقف نمودند و دكتر راك صبر كرد تا مشاهده كند اثري را كه انتظار ميرفت عملي شده است يا خير . طولي نكشيد كه او هم دليلي براي خوشحالي پيدا كرد ، چون در ميان آن زنان عقيم كه قبلاً معالجات گوناگون براي باور شدن آنان مؤثر واقع نشده بود ، چهار نفر از آنان چهار ماه بعد بار دار شدند .
با توجه بمراتب دكتر پينكوس در مورد نتايج بدست آمده تعمق نمود تا متوجه شود چه چيزي ثابت شده است. قرص هاي پروژسترون موجب جلوگيري تخمك گذاري شده بود و بدين طريق نتيجه عقيمي موقت حاصل شده بود ، ولي اين داروي مورد آزمايش بسيار گران بود و بايد در مقادير زيادي به مصرف ميرسيد ، يعني بيش از 300 ميلي گرم در روز . حتي با اين وجود فقط 75 تا 80 درصد اين دارو مؤثر واقع شده بود . پر واضح بود اين چيزي نبود كه رضايت كامل دكتر پينكوس را در مورد جلوگيري از بارداري جلب نمايد .
تحقيقات ادامه داده شد ، اين بار از استروئيدي استفاده شد كه ميتوانست همان اثر پروژسترون را داشته باشد منتها در مقدار كمتري . بيش از دو سال در آزمايشگاه هاي ورسستر كه دكتر پينكوس و دكتر چانك بيش از 175 هرمون را مورد آزمايش و بررسي قرار ميدادند چراغهاي آزمايشگاه تا پاسي از شب گذشته روشن بود . مطمئن ترين و قويترين چيزي كه آنها كشف كردند يك نوع هرمون مصنوعي بو د كه در شيمي بنام 17- آلفا – استرائنولون ناميده ميشد . اين دارو روي زنان داوطلب دكتر راك فقط به مقدار يك سي ام پروژسترون لازم مؤثر واقع شد . يك قرص ده ميلي گرم كه از روز پنجم عادت ماهيانه تا بيست و پنج روز هر روز مصرف ميگرديد ، موجب جلوگيري تخم گذاري ميگرديد در حاليكه ظاهراً پروژسترون يك در پنج مؤثر واقع نميشد . زمانيكه خوردن قرص ها قطع ميگرديد تمام داوطلبان مجدداً به تخمك گذاري خود ادامه دادند . و همچنين تعدادي كه عقيم بودند باروري خود را باز يافتند و حامله شدند .
اما فقط يك آزمايش كلينيكي دسته جمعي در ميان زنان بدون فرهنگ و بي سواد ميتوانست كاربرد عملي اين قرص ها را در مورد جلوگيري از بارداري مورد تأييد قرار دهد. موقعيت مناسب براي چنين آزمايشي در اوايل سال 1956 بدست آمد . دكتر ادريس رايس سرپرست انجمن تنظيم خانواده در پرتوريكو هنگام پاكسازي محله هاي كثيف و فاقد بهداشت نزديك شهر سان ژوان اعلام نمود زناني كه مايل به جلوگيري از حاملگي هستند ميتوانند براي درمان به وي مراجعه نمايند . با اعلام اين امر دكتر رايس خود را در محاصره زنان بسياري يافت كه مايل به جلوگيري از حاملگي بودند .
ادامه دارد

Post a Comment